به دنبال اشغال كويت توسط ارتش بعث عراق در دوم اوت 1990م و اتمام اولتيماتوم غرب به عراق جهت ترك كويت و عدم توجه عراق به اين هشدار، نيروهاي متحد، عمليات تهاجمي گسترده‏اي را با عنوان توفان صحرا عليه عراق آغاز كردند. در جريان بمباران‏هاي وسيع هواپيماهاي نيروهاي متحد، بخش اعظم تاسيسات زيربنايى عراق ويران شد و صدها نفر از مردم بي‏دفاع عراقي كشته و زخمي گرديدند. ساعاتي پس از شروع عمليات نيروهاي چند مليتي، عراق اقدام به حمله موشكي به رژيم اسرائيل و عربستان كرد. در ادامه حملات هوايى نيروهاي متحد غرب، حمله زميني عليه عراق در روز 24 فوريه 1991م آغاز شد و پس از چهار روز با شكست و هزيمت كامل نيروهاي عراق و تسليم بلاقيد و شرط عراق خاتمه يافت. نيروهاي امريكا و متحدين آن كشور مي‏توانستند با ادامه جنگ به مدت 48 ساعت ديگر، بغداد را به تصرف خود درآورده و حكومت ديكتاتوري صدام حسين را سرنگون كنند، ولي ادامه حكومت صدام ذليل و شكست خورده را بر جانشينان احتمالي او ترجيح دادند. امريكايى‏ها از آن بيم داشتند كه پس از سقوط صدام حسين، يك حكومت اسلامي طرفدار ايران در بغداد بر سر كار بيايد، زيرا اكثريت مردم عراق كه شيعه و طرفدار ايران هستند در آخرين روزهاي جنگ سر به شورش برداشتند و اين شورش تا چند ماه ادامه داشت اما صدام با سركوب بي‏رحمانه اين قيام اسلامي، نگراني امريكا را از اين جهت برطرف ساخت. پس از اين حملات و كشته و زخمي شدن تعداد زيادي از نيروهاي عراقي و مردم بي‏گناه اين كشور و تخريب اماكن عمومي، سرانجام در تاريخ دوم مارس 1991م با عقب‏نشيني نيروهاي عراقي از كويت و پذيرفته شدن شرايط نيروهاي چند مليتي توسط عراق، آتش‏بس برقرار گرديد. هرچند دخالت غرب در مسئله كويت، به بهانه حفظ امنيت منطقه و بيرون راندن متجاوز از كويت بود، ولي اين حضور، در واقع بهانه‏اي براي حفظ منافع غرب و تثبيت نيروهاي نظامي آنان در منطقه بود. از اين‏رو بسياري از تحليل‏گران، با ارائه شواهدي، معتقدند، حمله عراق به كويت با چراغ سبز امريكا عملي گرديد.